Enkele jaren geleden werd ik getroffen door een blaasafsluiting, die met een katheter en bijbehorende plastic opvangzakken werd opgevangen. Een dergelijke situatie herhaalde zich enkele malen later, en tenslotte vroeg ik mijn behandelend uroloog of er geen definitieve oplossing mogelijk was. Hij wist als enige oplossing een buikkatheter voor te stellen. Dat ging mijn vrouw en mij te ver, om nog tot mijn dood toe daarmee door het leven te gaan. Ik ben weliswaar 88, maar ik heb toch nog hoop enkele jaren prettig te kunnen leven.

Mijn vrouw is met andere urologen gaan bellen, die gelukkig ook andere oplossingen aangaven, waaronder in overleg met de ziektekostenverzekeraar (IZA). Tenslotte kwamen we via een andere uroloog terecht bij een aantal andere mogelijkheden. Eén daarvan was een nieuwe technische oplossing: een elektronisch apparaatje in de plasbuis dat de prostaatinhoud verpulvert en via spoeling verwijdert, zodat je vervolgens weer normaal de urine kwijt kunt.

In Nederland was het moeilijk om tijdig (binnen enkele maanden) een plek te krijgen die me kon helpen. Het IZA verwees ons naar het Zorgloket Duitsland in Venlo dat kon bemiddelen naar een Duits ziekenhuis, waar de wachttijd redelijk was.